Thursday, January 06, 2005
در كشف حقيقت، چنان كه در هر عرصه ديگرى از زندگى، موفقيت بود كه مهم بود نه انگيزه و نيت. اگر كسى به شما بگويد كه دو برابر دو مى شود هفده و كسى بگويد كه: «مى دانى كه او اين كار را نمى كند كه تو را بيازارد، او اين كار را نمى كند كه خودنمايى كند. يا به خاطر اين كه كسى به او پولى داده باشد او واقعاً به آن باور دارد و مؤمنى مخلص است»، شما مى گوييد: «اين وضع او را بهتر نمى كند، او دارد مهملى غيرمنطقى مى گويد.» اين كارى بود كه از نظر كاتوليك ها، پروتستان ها مى كردند، و برعكس. هر چه مخلص تر، خطرناكتر، تا زمانى كه تصور وجود بيش از يك جواب به يك پرسش شيوع بيشترى نمى يافت، هيچ امتيازى به صداقت و اخلاص داده نمى شد. اين است چيزى كه باعث شد ارزشها بر حسب نيت ها و انگيزه ها تنظيم شوند تا برحسب پيامدها، يا بر حسب صداقت و اخلاص تا برحسب موفقيت آنها.
آيزايا برلين برگردان: داريوش محمدپور
|
